Η φύση της Σελήνης αποτελεί ένα αιώνιο θέμα στοχασμού, διαμάχης και απορίας, τόσο ανάμεσα σε επιστημονικούς κύκλους όσο και στις εσωτερικές παραδόσεις.

Ο καθηγητής και γεωφυσικός του ΜΙΤ, Nafi Toksöz, είχε δηλώσει:

“Είναι πολύ πιο εύκολο να εξηγηθεί γιατί η Σελήνη δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί, παρά η ύπαρξή της”.

O Αμερικανός αστροφυσικός Eric Chaisson, έφτασε σε σημείο επιστημονικής απελπισίας:

“Το θέμα της προέλευσης της Σελήνης είναι τόσο ενοχλητικό και συγχυτικό που αρκετοί ερευνητές έχουν εξαναγκαστεί να προτείνουν ότι δεν υπάρχει καν”. 

Από επιστημονικής πλευράς, με διάμετρο το 1/4 της γήινης, θεωρείται υπερβολικά μεγάλη για δορυφόρος. Δεν υπάρχει άλλος πλανήτης στο ηλιακό σύστημα με αναλογικά τόσο υπερμέγεθες φεγγάρι. Επίσης είναι αδύνατο να εξηγηθεί η σχεδόν τέλεια κυκλική τροχιά της.

Ακόμα πιο ενδιαφέρον κι ανεξήγητο είναι ο ιδανικός συνδυασμός μεγέθους και απόστασης από την Γη, που έχει αποτέλεσμα να καλύπτει τον Ήλιο τέλεια στις εκλείψεις, αλλά και να σταθεροποιεί τον άξονα της Γης σε κλίση 23,5° δημιουργώντας τις τέσσερις εποχές και τις ιδανικές συνθήκες δημιουργίας και ανάπτυξης ζωής.

Σε αρχαίες θρησκείες, μύθους και λαογραφία, η Σελήνη είχε πάντα διττή όψη, ανάλογα τον πολιτισμό και τις εκάστοτε συνθήκες. Αντιπροσώπευε αρχέτυπα προστασίας, καθοδήγησης, θηλυκότητας, γονιμότητας αλλά και ανισορροπίας, τρέλας, κινδύνου, χάους και χειραγώγησης.

Η αστρολογία δεν είναι εξαίρεση σε αυτό. Είναι γνωστή ως σύμβολο μητρικής φροντίδας, συναισθηματικής ασφάλειας, ενσυναίσθησης, συμπόνιας, δεκτικότητας, καθημερινής ζωής αλλά και ασυνειδησίας, κυκλοθυμίας, προσκόλλησης κι απόγνωσης.

H διπλή φύση της συνδέεται άμεσα με την αστρονομική της λειτουργία και το πώς προσλαμβάνεται από την ανθρώπινη οπτική. Άλλωστε, ο εξωτερικός κόσμος, δεν είναι τίποτε άλλο από την αντανάκλαση του εσωτερικού.

H τροχιά του Ήλιου φαίνεται να έχει ένα σταθερό μονοπάτι με ελάχιστες εναλλαγές, κάτι που προσδίδει σιγουριά κι ασφάλεια στο ανθρώπινο ασυνείδητο. H σεληνιακή τροχιά δείχνει περίπλοκη, με συνεχείς αλλαγές σε όγκο και χρωματισμούς σαν σε μόνιμη προσαρμογή ή αστάθεια. Για τα ανθρώπινα μάτια που παρατηρούν τον ουρανό, δίνει την αίσθηση του μυστηρίου αλλά και του αλλοπρόσαλλου.

Κι ενώ αυτά τα συμπεράσματα είναι γνωστά ανά τους αιώνες, το ερώτημα είναι ποιος είναι ο βαθύτερος λόγος ύπαρξης αυτού του αινιγματικού ουράνιου σώματος που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει καθαρά;

Ήλιος

Όπως πάντα, η απάντηση δεν βρίσκεται στην εξωτερική παρατήρηση αλλά στο εσώτερο νόημα. Στα λόγια του Dane Rudhyar βρίσκουμε ίσως την πιο κοντινή εξήγηση που συνδέει και τα δύο πεδία:

“Ο Ήλιος δεν πρέπει να αντικρίζεται, παρά μόνο από τον μυημένο. O Ήλιος πρεσβεύει έναν τρόπος ζωής αφοσίωσης και ευγνωμοσύνης”.

Μέσα από τα τέσσερα βασιλεία του πλανήτη (ανθρώπινο, ζωικό, φυτικό, ορυκτό), ο Ήλιος γίνεται αντιληπτός ως πηγή ζωής. Όχι μόνο δεν μπορούμε να εστιάσουμε πάνω του απευθείας, αλλά αυτό πιθανώς θα αποτελούσε και ιεροσυλία, οδηγώντας κυριολεκτικά ή μεταφορικά σε τύφλωση.

Ο ρόλος του δεν είναι να εγκαθιδρύσει μια ιεραρχία μεταξύ ανώτερων και κατώτερων όντων. Αυτό δεν είναι παρά η οπτική του ανθρώπου που ακόμα λειτουργεί σε όρους διαχωρισμού και δυϊσμού. Η μοναδική λειτουργία του Ήλιου είναι η τροφοδότηση ενέργειας και ζωής μέσω απεριόριστης υπηρεσίας, με σκοπό να βοηθήσει τα παιδιά του να μεγαλώσουν.

Σελήνη

Κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια το Πνεύμα του Πατρός, χωρίς να καεί. Η Σελήνη όμως μπορεί να παρατηρηθεί και να θαυμαστεί με ασφάλεια. Αντανακλά το φως του Ήλιου όσο κι όπως χρειάζεται για να γίνει προσβάσιμο και να απορροφηθεί από την ζωή του πλανήτη.

Αυτός είναι και ο ρόλος της, τόσο σε φυσικό όσο και σε αστρολογικό επίπεδο. Είναι η μητέρα που διαχειρίζεται την πατρική ενέργεια με τέτοιον τρόπο, ώστε σαν διάμεσος, να την διαμοιράζει στα παιδιά της.

Σε έναν πλανήτη του οποίου οι κάτοικοι βρισκόμαστε στα πρώτα στάδια του πνευματικού μονοπατιού, το φως χρειάζεται να προσφερθεί προσεκτικά όπως μια μητέρα γνωρίζει τις ανάγκες του παιδιού. Το φεγγάρι γεμίζει με σύνεση μέχρι την κορύφωση της Πανσελήνου, όταν και το φως δίνεται άπλετα στον κόσμο. Κι αδειάζει σταδιακά για να δώσει χρόνο ενσωμάτωσης και γείωσης, μέχρι την επανεκκίνηση του κύκλου στη νέα Σελήνη.

Τα πλάσματα της Γαίας δεν διαθέτουν την ικανότητα να παραμένουν σε πνευματική και φυσική εγρήγορση σε μόνιμη βάση. Έχουν ανάγκη δραστηριότητας και ξεκούρασης, μέρας και νύχτας, εισπνοής κι εκπνοής, σιγής και λόγου, μοναξιάς και συνύπαρξης. Η Σελήνη είναι αυτή που διανέμει το ηλιακό δυναμικό σε αυτήν την  κυλιόμενη μορφή για να γίνει αποδεκτό από τους οργανισμούς.

O τρόπος με τον οποίον γίνεται, ομαλά ή όχι, φαίνεται από τις ζωδιακές θέσεις κι όψεις, σε συνδυασμό με τους δεσμούς της και το πως προσαρμόζονται στην αστρολογική γεωμετρία και συνειδητότητα του κάθε όντος.

Άνθρωπος

H διττότητα της Σελήνης, οι διαφορετικές φάσεις της, δεν μας λένε τίποτα για τη φύση της ίδιας. Αναφέρονται μόνο στην σχέση της με τον Ήλιο και στο πως αυτή γίνεται αντιληπτή από τα γήινα μάτια. Με άλλα λόγια,  η ανθρώπινη οπτική είναι αυτή που έχει ανάγκη αυτές τις εναλλαγές, για αυτό και τις αντιλαμβάνεται έτσι.

Οι μεγάλες πλανητικές οντότητες γνωρίζουν καλά τις αρμοδιότητές τους, το ζήτημα είναι ποια είναι η θέση του ανθρώπου εν μέσω αυτής της ηλιοσεληνιακής σχέσης και της προσφοράς της στον πλανήτη;

Στο κείμενο “Περί του εμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς Σελήνης”, ο Πλούταρχος επιβεβαιώνει τη διπλή φύση του φεγγαριού, δίνοντας στην Περσεφόνη τον ρόλο της επιτήρησης του εξαγνισμού των ψυχών καθώς αυτές περνούν από την ανοδική πύλη της Σελήνης για να επιστρέψουν στα ανώτερα πεδία του Ήλιου. Ενώ στην Εκάτη, αναθέτει τον έλεγχο του περάσματος των ψυχών στη Σελήνη μετά θάνατον, για να καθυστερήσει και να τιμωρήσει όσες είναι “ακάθαρτες” έτσι ώστε να μην αναληφθούν πρόωρα.

Όλες οι εσωτερικές παραδόσεις έχουν την ίδια Πηγή και τα παραπάνω μεταφράζονται εύστοχα μέσω της Αστρολογίας, όπου η Σελήνη στην ακατέργαστη μορφή της συμβολίζει τη συναισθηματική “ακάθαρτη” ανασφάλεια που κουβαλάει κάθε άνθρωπος ασυνείδητα από προηγούμενες ενσαρκώσεις.

Η αδούλευτη ανθρώπινη συμπεριφορά ως προς την Σελήνη, φέρνει συναισθηματικές προσκολλήσεις, δυσκολία αποταύτισης από ενστικτώδεις επιθυμίες, επιρρέπεια σε πάθη, μόνιμη αίσθηση ανασφάλειας και διαρκή αναζήτηση κάποιου αντικειμένου για να αγκιστρωθεί και να νιώσει προσωρινή ανακούφιση. Δηλαδή μια ανικανότητα στον άνθρωπο να πατήσει στα δικά του πόδια, ψάχνοντας το ηλιακό φως σε εξωτερικούς παράγοντες. Ένα αποτέλεσμα παλαιότερων τραυμάτων που αναζητούν θεραπεία.

Ενώ η μετουσιωμένη σεληνιακή συμπεριφορά είναι αυτού που έχει φωτίσει το ασυνείδητό του επαρκώς, σε βαθμό που από ανασφαλής έχει γίνει ο ίδιος φορέας ασφάλειας χωρίς προσδοκία κι από ετερόφωτος έχει μετατραπεί σε οδηγός, γονέας, φροντιστής, μία πηγή φωτός.

Πηγές:

• Toksoz, Nafi. Science 81, March 1981.
• Chaisson, Eric. Cosmic dawn: The origins of matter and life, 1981.

• Rudhyar, Dane. The Lunation Cycle: A Key to the Understanding of Personality, 1967.

• Plutarch, Concerning the Face Which Appears in the Orb of the Moon.