Η προσπάθεια κατανόησης της φύσης του χρόνου αποτελεί μια εγγενής ανάγκη του νου. Επιστημονικά, δεν είναι ξεκάθαρο πότε ο άνθρωπος κατάφερε να φτάσει στο επίπεδο της αυτεπίγνωσης, δηλαδή της ικανότητας να αναστοχάζεται και να μπορεί να σκέφτεται για την ίδια του την ύπαρξη. Αστρολογικά, η εσωτερική επιρροή του Σειρίου και η αυξανόμενη ανταποκριτικότητα του ανθρώπου σε αυτόν κατά την διάρκεια των χιλιετιών, λέγεται ότι κατέστησε την αυτοσυνείδηση δυνατή.

H μετάβαση-ορόσημο για την εξέλιξη, τοποθετείται περίπου 100 χιλιάδες χρόνια πριν. Τα πρώτα ευρήματα χαραγμένων συμβόλων, ζώων ή και αστερισμών σε σπηλιές, μαρτυρούν την ικανότητα του Homo sapiens να κατανοεί αφηρημένα νοήματα αλλά κυρίως, την επιθυμία και την ανάγκη του να τα εκφράζει.

Η εμμονή της μνήμης (1931) ~ Salvador Dalí

Η απόκτηση επίγνωσης της ατομικότητάς μας ως πεπερασμένο ον (προσωπικότητα) και η χρήση του νοητικού, αυτόματα δημιούργησε και την αίσθηση του χρόνου.

Σκέψη χωρίς χρόνο δεν μπορεί να υπάρξει – ούτε το αντίστροφο.

Αφενός, η σκέψη είναι ένα μεγάλο δώρο που μας βοηθά στην οργάνωση και κατανόηση του κόσμου. Αφετέρου, μπορεί να λειτουργήσει μόνο στη γραμμικότητα του χρόνου, διότι βασίζεται αποκλειστικά στην μνήμη του παρελθόντος και στην προβολή προς το μέλλον.

Εξ ορισμού είναι περιορισμένη και ανίκανη να λειτουργήσει στην απειροσύνη του παρόντος. Ο ρόλος της είναι διαχωριστικός κι όχι ενωτικός. Για αυτό και η ταύτιση με αυτή μπορεί να αποβεί σε μια σημαντική παγίδα: την αιχμαλωσία στον εγωισμό του κατώτερου νου, την ακατάπαυστη σκέψη και την χρήση της για θέματα που δεν είναι ικανή να διαχειριστεί. Όπως υπαρξιακά ζητήματα κι οτιδήποτε απαιτεί την ανώτερη λειτουργία της διαίσθησης κι όχι την κατώτερη της λογικής. Ένα εμπόδιο που κάθε μαθητής του εσωτερισμού, κάποια στιγμή χρειάζεται να αντιμετωπίσει.

Αυτή είναι και μια βασική χρησιμότητα της Αστρολογίας: Η δυνατότητα να διαχειρίζεται, να μετρά, να οργανώνει τον χρόνο και τελικώς να απελευθερώνεται από αυτόν.

Κι ερχόμαστε σε μια θεμελιακή αρχή προσέγγισης ενός αστρολογικού χάρτη, που ελάχιστα συζητείται. Τον διαχωρισμό του χρόνου σε υποκειμενικό κι αντικειμενικό, σε βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο. Στην φυλακή της υπνωτισμένης καθημερινότητας και στην ατέρμονη πνευματική εξέλιξη της απόλυτης ελευθερίας.

Μια διάκριση πάνω στην οποία βασίζεται η ψυχική πρόοδος του ανθρώπου και το πώς μπορεί να μεταβεί από την προσκόλληση στο γήινο εγώ, προς την έκφραση της ψυχής.

Δύο κατευθύνσεις

Κάτι που  όλοι οι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν με ευκολία είναι ότι ο Ήλιος κι όλα τα ουράνια σώματα πάνω στην εκλειπτική (το μονοπάτι που διαγράφει ο Ήλιος στον ουρανό), κάθε πρωί αναδύονται στην Ανατολή και κάθε σούρουπο πέφτουν στη Δύση. Ποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει πως αυτή δεν είναι η φυσιολογική κατεύθυνση των πραγμάτων;

Κι όμως, αυτή η πορεία αντιπροσωπεύει τα ανθρώπινα δεσμά, τον φαύλο κύκλο μέρας και νύχτας. Την προσκόλληση στην καθημερινότητα του ξυπνώ, δουλεύω, τρώω, αναζητώ απολαύσεις, αποφεύγω αντιστάσεις, ψάχνω προσωρινές αποδράσεις, κοιμάμαι κι επαναλαμβάνω τον κύκλο με προσδοκία να έρθει το σαββατοκύριακο ή οι διακοπές του καλοκαιριού. Ένα κελί επιβίωσης ανάμεσα σις όχθες της ηδονής και του πόνου, μέχρι να ολοκληρωθεί άλλη μια ενσάρκωση.

Μια κίνηση που κατά την διάρκεια ενός 24ωρου, μπορεί κανείς να παρατηρήσει σε έναν αστρολογικό χάρτη ή στον νυχτερινό ουρανό, πως είναι φαινομενικά αντίθετη με τη θέση των αστερισμών κι αντίστοιχα των 12 οίκων.

Η φυσική σειρά των 12 ζωδιακών αστερισμών είναι τοποθετημένη από την Δύση προς την Ανατολή.

Αφενός η πρώτη κατεύθυνση (υποκειμενική) είναι βραχυπρόθεσμη και διαρκεί ένα 24ωρο. Καθορίζεται από την περιστροφή της Γης γύρω από τον εαυτό της. Μια “εγωκεντρική” περιστροφή που δίνει την εντύπωση πως ολόκληρος ο ουράνιος θόλος ταξιδεύει γύρω από τον άνθρωπο και την προσωπική του ζωή.

Αφετέρου η δεύτερη κατεύθυνση (αντικειμενική) είναι μακρόπνοη και δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Θα μπορούσε για παράδειγμα να οριστεί είτε από τις 27 μέρες της σεληνιακής πορείας στα 12 ζώδια ή τα 248 χρόνια της επιστροφής του Πλούτωνα.

Σε αυτό το σημείο η αστρολογία προσφέρει τα μέγιστα στο να βοηθήσει τον άνθρωπο να πραγματοποιήσει την μετάβαση. Η πρωτεύουσα λειτουργία της δεν είναι φυσικά η πρόβλεψη: Μια συνήθεια που προέρχεται από την ανάγκη του ανθρώπινου εγωισμού να καλύψει τις ανασφάλειές του και την ανικανότητα να αποδεχτεί και να εργαστεί το παρόν. Το μεγάλο δώρο της είναι η αυτογνωσία κι ο προσχεδιασμός της ατομικής μας εξέλιξης μέσα από τους συμπαντικούς σπειροειδείς κύκλους.

Η ανάληψη από τον υποκειμενικό στον αντικειμενικό χρόνο πραγματοποιείται μέσω της μετατόπισης της συνείδησης. Δηλαδή μέσω της προσπάθειας του ατόμου να παύει να λειτουργεί στον δυισμό που περιγράψαμε παραπάνω και να συγκεντρωθεί στο εσωτερικό και πνευματικό μονοπάτι.

Η συνήθης χρήση της αστρολογίας μέχρι σήμερα επικεντρώνεται στην εξέταση μεμονωμένων γεγονότων χωρίς την ένταξη τους σε έναν γενικότερο κύκλο εξέλιξης και στην κοντόφθαλμη διάκρισή τους σε θετικά ή αρνητικά. Κάτι που διασπά την έννοια της πνευματικής προόδου και διαστρεβλώνει την αίσθηση της πραγματικότητας για τον άνθρωπο, μειώνοντάς τον σε ένα αδύναμο ον που ψάχνει την καλοπέραση ή την αποφυγή του πόνου. 

Για παράδειγμα, από την οπτική του υποκειμενικού χρόνου, σε μία σκληρή διέλευση του Κρόνου, το άτομο ενδέχεται να κάνει ό,τι μπορεί στην καθημερινότητά του για να αποφύγει τις ευθύνες, χωρίς να αλλάξει τον τρόπο ζωής του, περιμένοντας την διέλευση να ολοκληρωθεί και να επιστρέψει σε μια βολική “κανονικότητα”. 

Κατά τον αντικειμενικό χρόνο, έχει γίνει αντιληπτό ότι δεν υπάρχει “κανονικότητα”, αλλά μια εξελικτική ροή. Με την διέλευση του Κρόνου, το άτομο γνωρίζει ότι χρειάζεται να αναλάβει ευθύνες που έχει αγνοήσει στο παρελθόν και να αποκόψει από την ζωή του ό,τι περιττό. Ενώ ο εγωισμός φυσιολογικά θα αντισταθεί σε αυτό (αφού συνηθίζει να βρίσκει καταφύγιο στα “περιττά”), η ψυχή καλείται να αναλάβει την ευθύνη, γνωρίζοντας ότι μέσα από αυτή την διαδικασία θα δυναμώσει σημαντικά. 

Ο κύκλος του Κρόνου θα συνεχιστεί και 7-8 χρόνια αργότερα, θα ξανακληθούμε να αντιμετωπίσουμε τις επιταγές του. Στην πρώτη περίπτωση, η δυσκολία θα είναι μεγαλύτερη εφόσον το μάθημα δεν είχε διδαχθεί προηγουμένως. Στην δεύτερη, γνωρίζοντας ότι κάθε διέλευση μας φέρνει ένα σκαλοπάτι ψηλότερα, η ωριμότητα και η αίσθηση ατομικής δύναμης θα είναι ισχυρότερη, οπότε ο Κρόνος θα δωρίσει δύναμη κι αναγνώριση, λόγω αποδεδειγμένης αξιοπιστίας. 

Η αστρολογία κυριολεκτικά προσφέρει το λυσάρι της ζωής με κάθε λεπτομέρεια, καλύπτοντας όλο το φάσμα της ανθρώπινης υπόστασης, από την επιφανειακή υλική πραγματικότητα μέχρι το απύθμενο ψυχικό βάθος. Μέσα από εκατοντάδες πλανητικούς, γεωμετρικούς, προοδευτικούς δείκτες, η αστρολογία αποκαλύπτει την Σοφία με την οποία δημιουργήθηκε η πλάση και αποτελεί ξεκάθαρο οδηγό για το πως να την διαχειριστούμε για το ανώτερο καλό μας. 

Το ερώτημα είναι αν και πως τη χρησιμοποιούμε. Παγιδευμένοι στην ανασφάλεια του υποκειμενικού χρόνου και του φόβου του “καθημερινού” θανάτου σε κάθε δύση του Ήλιου; Ή στην εσώτερη γνώση ότι η ζωή είναι ένα ατελείωτο ποτάμι διεύρυνσης; Μια αέναη ροή που όταν ευθυγραμμίζεσαι με τους ρυθμούς της, φέρνει μόνο ευτυχία.

Πηγές:

• Rudhyar, Dane. The Astrology of Personality: A Re-Formulation of Astrological Concepts and Ideals, in Terms of Contemporary Psychology and Philosophy, 1936. New York: Lucis Publishing Company (Lucis Trust).

• Rudhyar, Dane. The Clock of Your Inner Life, Horoscope Magazine, August 1967.

• Rudhyar, Dane. An Astrological Triptych: The Illuminated Road, Santa Fe, New Mexico: Aurora Press, 1968.